قرآن‏شناسان در یک تقسیم‏بندى کلّى سوره‏هاى قرآن را به چهار گروه عمده تقسیم نموده و بر آن نام خاصى نهاده‏اند.

1. السَّبع الطُّوَل: (طُوَل جمع طُولى‏ مؤنث اَطْول، مثل کُبَر جمع کُبرى‏) هفت سوره بزرگ قرآن که اکثر گفته‏اند عبارتند از: بقره، آل عمران، نساء، مائده، انعام، اعراف، امّا در مورد هفتمین سوره اختلاف است که به نقل از سعید بن جبیر سوره یونس است، و بعضى دیگر سوره کهف گفته‏اند.

2. المئون: این سوره‏ها از <طُوَل» کوتاه‏تر بوده، و آیاتشان متجاوز از صد آیه است که عبارتند از: التوبه، النحل، هود، یوسف، الکهف، الاسراء، الانبیاء، طه، المؤمنون، الشعراء و الصّافات.

3. المثانى: سوره‏هایى که آیاتشان از صد کمتر است که تقریباً بیست سوره‏اند. دلیل آن که این سوره‏ها را مثانى گفته‏اند، قرار گرفتن این سوره‏ها پس از <مئون» است. <ثَنْى» به معناى میل و عطف است. وجوه دیگرى نیز براى معناى مثانى ذکر کرده‏اند.

4. المفصّل: سوره‏هاى کوتاه را مفصل نامیده‏اند. چون کوتاهند و با <بسمله» از هم فصل و جدا مى‏شوند. و یا آن که فواصل آیات در این سوره‏ها به نسبت زیادتر است. در این که آخرین سوره از مفصّل <ناس» است، اختلافى نیست. اما در مورد اولین سوره مفصّل، اختلاف فراوانى است. سیوطى دوازده قول را نقل کرده که از میان آنها التمهید سوره <الرحمن» را انتخاب نموده است؛ در حالى که مناهل العرفان و موجز علوم‏القرآن، اولین سوره مفصّل را <حجرات» ذکر کرده‏اند.

در حدیثى از رسول خدا(ص) نقل شده است که فرمود:

اُعْطیتُ مکانَ التوراةِ، السبعَ الطُوَل، و اُعطیت مکانَ الزَبورِ، المئین و اُعطیتُ مکانَ الإنجیلِ، المثانى و فُضِّلْتُ بِالمفصّل؛ به جاى تورات، هفت سوره بلند قرآن و به جاى زبور، سوره‏هاى مئون و به‏جاى انجیل، سوره‏هاى مثانى به من داده شد و با وجود سوره‏هاى مفصّل بر دیگران برترى یافتم.

نوع دیگرى دسته‏بندى براى سوره‏هاى قرآن ذکر نموده‏اند؛ نظیر سوره‏هاى ممتحنات، مسبّحات، حوامیم (آنها که با <حم» آغاز مى‏شوند) و سوره‏هاى عزائم (سوره‏هایى که سجده واجب دارند: سجده، فصّلت، نجم و علق).